(۱)
پدرم مي گفت :من ميگم مواظب اون دست انداز باش...تو مي گي کدوم دست انداز؟ بعدشم با چهار تا چرخ مي پري وسط همون دست انداز! هي اينو تکرار مي کرد و هر دفه من بيشتر ميخنديدم ...همين موقع تلفن زنگ زد مامانم داشت ليست چيزايي که مي خواست رو ميگفت که سر راه بخريم آخر حرفاش هم به بابام گفت به سارا بگو حاج آقا دولابي هم رفت...خنده رو لبم خشکيد...احساس کردم تو اين دنيا نيستم...نميدونم مي تونم اسمش رو غم بذارم يا نه شايدم يه جور غم بود به خاطر خودم...يه حسي که ديگه دستم از محضر چنين بزرگي براي هميشه کوتاه شد و يه جور غبطه به حالي که مطمئن بودم اون الان داره...
يادمه عروسي دوستم افرا بود که سحرناز يه دوست ديگمو بعد از مدتها ديدم ...از همه جا حرف زديم وسط حرفاش گفت پيش يه سخنران ميره که از وقتي رفته زندگي براش جوره ديگه اي معني ميده کلي بهم گفت که منم حتما برم... اون روز يه لبخندي زدم و گفتم :آهان...اگه وقت کنم حتما يه بار ميرم... ؛ ولي تو دلم گفتم چقدر سخنران زياد شده...حوصله اي داره سحرناز ...آدم خودش از راه خودش راحت تر ميرسه...
دست روزگار چند سال بعد از يه راه ديگه منو برد پاي صحبت حاج آقا تا ميخکوبم کنه...
posted by Sara at
1:58:00 PM
